NIEDZIELA:

Kościół Św. Marcina 
6:00, 12:30, 18:30,
9:45 (z wyjątkiem wakacji)

Kościół Św. Jerzego
7:30, 8:30, 9:45, 11:15

DNI POWSZEDNIE:

Kościół Św. Marcina 
6:30 (z wyjątkiem wakacji),
7:00, 18:30 (17:30 okres zimowy)

Kościół Św. Jerzego
18:30 (X-XI; pn-pt; do Adwentu; 
Wielki Post - pn-pt/nd)

ŚWIĘTA:

Kościół Św. Marcina
6:30, 8:00, 9:00

Kościół Św. Jerzego
17:00, 18:30

poniedziałek: 10:00-12:00

wtorek: nieczynne

środa: 10:00-12:00, 15:00-16:00

czwartek, piątek: 10:00-12:00

sobota, niedziela: nieczynne

w dni powszednie: 15 minut przed każdą Eucharystią

w niedzielę: podczas Eucharystii

oraz w ramach stałego konfesjonału

w kościele Św. Marcina:

wtorek: 8:00-9:00

czwartek: 17:00-18:00

piątek: 8:00-9:00

Adoracja Najświętszego Sakramentu

codziennie w godzinach 7:30-17:00

w kościele Św. Marcina

(z wyjątkiem niedziel)

Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat. (Katechizm Kościoła Katolickiego 1536).

Bóg powołuje niektórych mężczyzn, aby zrezygnowali z życia małżeńskiego i szli za Chrystusem, wybierając życie w celibacie, troszcząc się o sprawy Pana i Jego Kościoła. W Kościele istnieje specjalny stan życia, do którego wchodzi się za pomocą specjalnego obrzędu konsekracyjnego, który udziela daru Ducha Świętego, pozwalającego wykonywać „świętą władzę” w imię i z mocy Chrystusa, dla dobra całego Ludu Bożego – Kościoła. Sakrament święceń składa się z trzech stopni: diakonatu, prezbiteratu i biskupstwa. Mogą go udzielać biskupi, którzy są włączeni w sukcesję apostolską.

Młody człowiek – ochrzczony mężczyzna – który czuje w swoim sercu powołanie do kapłaństwa, poddaje swoje pragnienie ocenie i osądowi Kościoła. Krótko mówiąc, każdy mężczyzna (często młody chłopak po maturze), który chce być księdzem, zanim przyjmie święcenia kapłańskie, musi wstąpić do seminarium duchownego, gdzie odpowiednio zostanie przygotowany do pełnienia tej odpowiedzialnej misji, a jednocześnie podda sprawdzeniu autentyczność swojego powołania osobom, które zostały do tego upoważnione przez biskupa. Bóg odsyła powołanego do Kościoła oraz na drogi przez Kościół wypracowane. Pełen ufności i ideałów młody człowiek powierza odkryte powołanie w ręce przełożonych, wierząc, że jeśli pochodzi ono od Boga – On pozwoli je rozpoznać tym, którzy Go reprezentują.

Sakrament święceń udziela specjalnej łaski Ducha Świętego, która czyni wyświęconego narzędziem Chrystusa i uzdalnia go, aby mógł działać w jego potrójnej funkcji Kapłana, Proroka i Króla, stosownie do stopni tego sakramentu. Sakrament ten wyciska także na wyświęconym specjalne niezatarte znamię i dlatego nie może być udzielany na jakiś określony czas lub powtarzany.

Kapłaństwo ma charakter służebny. Tylko w tym charakterze biskupi i kapłani są w Kościele pasterzami. Ich zadaniem jest służyć wiernym, naśladując Jezusa Chrystusa, Dobrego Pasterza, jedynego Pasterza Kościoła i całej ludzkości, który mówi o sobie: „Syn człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać życie swoje na okup za wielu” (por. Mt 20,28). W świetle nauczania i przykładu Dobrego Pasterza, cały Kościół, uczestnicząc w łasce odkupienia, którą Duch Święty obdarzył całe Ciało Chrystusa, jest i działa jako wspólnota kapłańska (por. Jan Paweł II, „Kościół jako wspólnota kapłańska”, katecheza Ojca Świętego z dnia 18 marca 1992r.)

We współczesnym świecie również ten sakrament przeżywa pewien kryzys. Co raz mniej jest tych, którzy chcą bezinteresownie odpowiedzieć na przedziwną miłość Boga, którzy chcą odpowiedzieć pokornie i ufnie na głos wołającego Boga, podobnie jak odpowiedział młody Samuel: „Oto jestem – przecież mnie wołałeś!” (por. 1 Sm 3,5.6.8). Potrzeba młodych ludzi, pełnych młodzieńczego idealizmu i otwartości na coś, co sięga poza próg nadziei. Współczesnemu człowiekowi, a nawet więcej – współczesnemu Kościołowi chyba jak nigdy wcześniej potrzeba kapłanów, którzy będą pełnili misję Chrystusa do końca czasów. My wszyscy – cały Kościół – powinniśmy się o to nieustannie modlić. To jest nasze zadanie i to jest wyraz naszej troski o sakrament święceń, troski o Kościół i świat.

Bartek Rajewski